Tranen veranderen in goud

De afgelopen weken heb ik zo vreselijk opgezien tegen dit weekend. Een weekend vol met herinneringen. Ik wil er niet meer aan denken, het is er niet meer. Het is niet meer van mij, ik heb het los gelaten. Allemaal gedachtes die door mijn hoofd vlogen. Ik gaf mij zelf geen ruimte om te voelen wat ik voelde. Daardoor werd ik afgelopen vrijdag nog meer verrast toen ik moest huilen omdat ik toevallig ‘How do I say goodbye’ hoorde op de radio. Een nummer die vorig jaar in de weken voordat ik afscheid nam alleen maar werd gedraaid. Ik hoorde hem de laatste tijd helemaal niet meer en juist nu wel… Okee…. Ik laat ze wel stromen. Ik laat mijn tranen wel stromen.

‘ Tranen die ruimte krijgen worden omgetoverd tot goud…’

Vorig jaar nam ik op 28 januari afscheid van mijn vorige bedrijf. Corners Cake, tegenwoordig Sara’s Sweets. Die dag was zo mega mooi en daar denk ik nog met weemoed aan terug. Ik had mijn bedrijf verkocht en keek uit naar mijn tijd thuis, met mijn kinderen en mijn man. Als gezin samen zijn. Het opgeven van mijn grote droom was niet niks… Wat ik nu vooral heb geleerd: Ik heb het niet opgegeven, ik ben verder gegaan en mijn droom was mijn droom niet meer.

Het heeft me namelijk zoveel gebracht. 2 meiden die ik van niks naar heel veel heb weten te brengen, zij zijn ook de reden dat ik nu doe wat ik doe. Zoveel mooie mensen ontmoet, klanten en collega’s. Ik heb mijn kinderdroom waargemaakt. Dus ik probeer nu vooral te kijken naar wat het mij heeft gebracht. Tegelijkertijd vind ik andere dingen weer lastig, want door mijn groei van het afgelopen jaar kijk ik nu ook heel anders naar de situatie.

1 ding besef ik mezelf heel goed: Mijn plek in de organisatie blijft voor altijd bestaan. Wat er ook gebeurt met het bedrijf. Ken je de fontein? Water stroomt alleen van boven naar onderen. Als gezin sta je in de fontein, jouw ouders staan boven je en daarboven staan hun ouders. Jij staat (met je eventuele broers en zussen) in de bak onder je ouders. Op volgorde van geboorte. Al je lessen, trauma’s en andere overtuigingen worden van bovenaf in je bak geschonken en je kan nooit iets terug geven (want water stroomt niet naar boven). Je kan alleen maar accepteren wat er vanaf boven in wordt geschonken. Zo werkt het ook voor een organisatie. Waar je werkt is namelijk ook een systeem. Alle oude medewerkers staan in de bak van de fontein, en als oud eigenaresse sta ik er ook nog steeds in. Bovenin, te stromen naar beneden. Maar ik kan niks meer geven. Mijn tijd zit erop. En ik merk dat ik dat lastig vind, want ik wil nog zoveel geven. Maar de stroming van de fontein staat uit.

Tijd dus om een andere bak te gaan vullen, te gaan geven aan anderen, op een andere manier. Ik denk dat ik hier nog even door heen moest. Laatste stukje los laten. Voor mij lastig, maar misschien ook voor anderen. Vannacht droomde ik er nog over; de zaak was leeg, alle stoelen waren weg en ook alles was van de muren. Misschien heb ik in mijn dromen nog een beetje meer afscheid genomen. Gek was het wel. 

Ik heb vandaag mijn tranen de ruimte gegeven. Samen met mijn gezin genoten van de zon, mijn lichtje van binnen aangestoken. Een zonnetje geweest voor mijn kinderen. Mijn man pakte me net wat vaker vast en knuffelde me net wat harder. Ik liet ze stromen, ze veranderen namelijk in goud. We aten extra veel lekkers… We genoten samen.

Want de reden dat ik mijn droom overgaf waren hun. Mijn gezin. En als ik kijk naar het afgelopen jaar, wat zij mij hebben gebracht, heb ik geen enkel moment spijt. Ik koos voor mijzelf. En zou dat zo weer doen.

Kies voor jezelf. Hoe moeilijk ook. Geef je tranen hierna de ruimte, ze veranderen in goud.